Gdybym...

Gdybym mogła...
być wiatrem co gna po polu
i łany zboża rozchyla
czesać maki, chabry, rumiany
wplecione w pszeniczne włosy...

Gdybym mogła...
być głębią oceanu co kryje tajemnice
zatopionych statków
ludzkich marzeń
niedokończonych spraw...

Gdybym mogła...
być słońcem co życiem planet włada
i ciepłem swego serca
ogrzewa miliony istnień
na ziemi

Gdybym tylko mogła
znaleźć w sobie siłę
by zrobić pierwszy krok
i gdybym tylko mogła
wstać z łóżka...

Listopadowa miłość

Mgieł  bezkresna kraina
uschniętych liści szelest
kolorów popielata narzuta
to jest listopadowa
pora na miłość.

Ciała kochanków zasnute
powietrzem umierającego lata

ostatnim tchnieniem
motylich westchnień
wyblakłych aksamitek.

Listopadowa miłość...

Ciała kochanków otulone
powietrzem młodzieńczych lat
rozkosznym trzepotem
motylich skrzydeł w ciałach
dotykiem aksamitnej pościeli

Jak przez mgłę pamiętam
uschniętych liści szelest
kolorów popielatą narzutę
naszą listopadową miłość
w samą porę.

Między nami...

Miedzy nami
niewidzialna granica
niewypowiedzianych myśli
niedokończonych zdań
nienakreślonych gestów

różnicy zdań
odmienności płci
przeciwności losu
niezgodności charakterów

wiele mglistych wspomnień
niepewna przyszłość
doskwierająca teraźniejszość

i dwie pary małych stóp
dwa kody DNA

stworzone jednym ciepłym słowem: miłość...

Dom mojego życia

Dom mojego życia
zawalony ciężarem
zaległości w pracy.
Korytarz widoków na przyszłość
zaśmiecony niepewnością jutra.
Kuchnia przepełniona
nadmiarem kilogramów
w biodrach.
Pokój gościnny
świeci pustką serc i samotnością.
W sypialni czają się
bezsenne noce.
Łazienka
nie jest źródłem
oczyszczenia duszy.
I tylko pokój dziecinny
kryje nadzieję
na słoneczne chwile
zapisane w kalendarzu życia
uśmiechami błękitnych oczu
i prostotą truskawkowych słów...

Czerwień i błękit

Dlaczego tak
ukochałam błękit
nieba
modraszków
myśli
ciszy
rozstajów dróg
i dlaczego
życie wymyka się
z ramion
błękitnego domu...
Dlaczego znów
utkwiłam
w czerwieni
butelki wina
bólu gardła
alarmu budzika
uwagi w zeszycie
zachodu słońca
i dlaczego
życie płacze
na wycieraczce
błękitnego domu...

Nieskończoność

W ramionach Twoich
jestem obłokiem
co wyrasta
z nicości
na nieba bezkresie
i kręci się
na błękicie...
Zatrzymaj moje myśli
zatrzymaj moje słowa
w swoim sercu
bym przetrwała
jak wieszcza
metafora
co zapada w pamięć
na wieczność...
Cóż, że nieba
białe pukle
ulotne są i wypadają
deszczu strumieniem...
Ja wierzę że jesteś
górskim potokiem
co z nicości wypływa
żłobiąc skały
siłą metafor
na mapie wieczności...
Ja wierzę, że płynę
przez życia bezkres
do morza nieskończoności
gdzie wielki błękit
zatrzymuje słowa
zatrzymuje myśli
na wieczność...

Bieszczadzkie anioły

Uwielbiam...
ostry błękit nieba
cięty jak język polityków
kiedy na Połoninach
wiatr od wschodu
tnie niemiłosiernie
każdy fragment mego ciała...

Podziwiam...
wielki błękit
solińskiego morza
rozlany na cztery świata strony
i potęgę wielkiej tamy
która zatrzymała
napór złowrogiego Sanu...

Kocham
błękit nieba i wody
pętle dróg
malunek drzew jesienią
pliszkę siwą
trójkąty namiotów i żaglówek
i bieszczadzkie anioły...